W średniowieczu zduństwo nie było odrębnym zawodem. Przygotowywaniem kafli i stawianiem pieców zajmowali się garncarze. Jeszcze do XVIII w., niektórzy z nich na kole garncarskim, prawdopodobnie już tylko na wstawki na miejsce uszkodzonych, robili kafle garnkowe i miskowe. Budowanie kominków należało do obowiązków budowniczych domów. Z czasem coraz częściej piece stawały się standardowym wyposażeniem mieszkania. Stąd garncarze (zdunowie) byli coraz liczniejsi i zakładali własne cechy. Nauka zawodu rozpoczynała się wcześnie, kandydat na zduna najpierw terminował u mistrza, potem zostawał czeladnikiem. Czeladnik, przed zostaniem mistrzem musiał na dwa lata udać się w świat aby znaleźć innego zduna który by go mógł douczyć fachu i znaleźć miejsce gdzie po zrobieniu majstersztyku (zdobyciu mistrzostwa) mógłby wstąpić do cechu i osiąść na stałe. Piece kaflowe były konstrukcjami dość drogimi. Stać na nie było szlachtę, duchowieństwo, mieszczaństwo. Chłopi robili piece tylko w kuchni, „domowym sposobem” z gliny i kamienia, mające palenisko na polepie. Często były to piece typu „ruskiego”. Zajmowały one blisko 1/4 pomieszczenia i oprócz gotowania służyły jako miejsce do spania, przynajmniej dla chorych, dzieci i osób starych. Główny koszt pieca stanowiły płytowe kafle: reliefowe i gładkie, jednokolorowe i wielokolorowe, jednakowe lub z różnorodnym planem tematycznym. Produkowane już od XIV/XV wieku kafle płytowe produkowano metodą odciskania lica i wycinania kołnierza. Mimo że niektórzy rzemieślnicy do wyrobu kołnierza początkowo stosowali wciąż koło garncarskie, jednak generalnie zaprzestano jego stosowania. Poszczególni zdunowie różnili się też od siebie swoimi umiejętnościami. W technice budowania pieców prawdziwą rewolucję spowodowało zastosowanie do ogrzewania węgla (XVIII/XIX w.). Spowodowało to konieczność budowy kanałów wewnątrz pieca i zastosowania rusztu w palenisku. Podobnym przełomem było zastosowanie w pomieszczeniach kuchennych kuchni angielskich (trzonów kuchennych) z paleniskiem przykrywanym płytami kuchennymi z fajerkami.

W XVIII w. pojawiły się manufaktury, później też fabryki. Stopniowo ich produkcja ulegała specjalizacji. Te zajmujące się wyrobem kafli robiły to znacznie sprawniej niż tradycyjny rzemieślnik. Produkcja rzemieślnicza przestała się opłacać. W tej sytuacji, rzemieślnik mógł już tylko zajmować się zlepianiem gotowych kafli tak aby powstał piec zgodny z zamówieniem. W ten sposób w połowie XIX w. nastąpiło rozdzielenie zawodu, garncarz (lub fabrykant) produkował kafle zaś zdun je już tylko składał. Kafle stały się powszechnie dostępne i uwłaszczeni chłopi coraz częściej budowali piece pokojowe z kafli (wcześniej pokoje nie były ogrzewane) a nawet kuchenne. Dziś różnica między zdunem (składaczem) a garncarzem (producentem) jest odczuwana wyraźnie (chociaż zdarza się że zdun ma też fabrykę kafli).

Po drugiej wojnie światowej, w odbudowywanej Polsce, w tym także Warszawie, jeszcze przez wiele lat głównym źródłem ciepła w mieszkaniach, nawet na wyższych piętrach były piece. Pod koniec lat pięćdziesiątych przewagę zaczęło zdobywać ogrzewanie centralne, najpierw w blokach, później i w indywidualnych domach. Zduństwo stało się zanikającym zawodem. Na przełomie wieków XX/XXI nastąpiło niewielkie ożywienie w tej branży, gdyż wzrosło zainteresowanie tradycyjnymi metodami ogrzewania. Zdunowie zajęli się też budową kominków, jednak specjalistów jest niewielu, a szkoły zawodowe zaniechały kształcenia w tym kierunku.

Materiały używane do budowy pieców to m.in.: cegła czerwona pełna, prostki szamotowe, (szamot), kafle, drut stalowy do spinania kafli (zapobiega ich rozpychaniu pod wpływem ciepła), glina, elementy żeliwne – ruszty, drzwiczki, płyty kuchenne, piekarniki, ramy piecowe.

Kafle − wyrób ceramiczny służący do wykładania powierzchni pieców grzewczych, kuchennych i kominków. Kafle po uformowaniu z gliny są wypalane, a ich powierzchnia zewnętrzna pokrywana jest szkliwem. Pierwsze kafle, tzw. garnkowe, pojawiły się w XI wieku w Europie. W Polsce rozpowszechniły się od początku XIV wieku. Miały one kształt garnków wmurowanych w ścianę pieca, otworem na zewnątrz. Otwór początkowo okrągły, wkrótce zmienił kształt na kwadratowy, później przybierał inną, bardziej ozdobną postać np. koniczyny. Kafle garnkowe wyrabiano na kole garncarskim. W XVI wieku zaczęto wyrabiać w Polsce kafle płytkowe, miskowate, okrągłe i czworokątne. Były bardziej ozdobne, pokrywano je polewą brązową, żółtą lub zieloną. Otwór głębokich kafli przysłaniano ozdobną kratką. W XV wieku pojawiły się również kafle podobne do współczesnych – płaskie, płytkowe. Płyta czołowa była bardzo bogato zdobiona. Często przedstawiano na niej sceny z Nowego i Starego Testamentu, sceny z polowań, motywy roślinne. Kafle pokrywano różnokolorowymi polewami. W drugiej połowie XIX wieku wzrost zapotrzebowania na kafle i zmechanizowanie ich wyrobu spowodowały, że kafle gładkie, jednobarwne zdominowały rynek.

Ze względu na kształt wyróżnia się kafle:

• garnkowe/miskowe; cylindryczne – wyrabiane na kole garncarskim; możliwy kształt otworu trójkątny, kwadratowy, okrągły, trój-, czworo-, wielolistny, sercowaty
• półcylindryczne; wnękowe/niszowe; – przecinane na pół cylindry, z dekoracją ażurową

• płytkowe/płaskie – wykonane na negatywowych matrycach, na odwrocie często ślady tkaniny, przez którą dociskano formę; niezbędną częścią kafla płytkowego jest kołnierz – dolepiana na odwrocie ścianka komory grzewczej; kołnierz wykonać można poprzez, podniesienie krawędzi płytki, doklejanie jednego płata gliny, formowanie z doklejanych wałeczków
• zwieńczenia − kafle przeznaczone na gzymsy pieców, pełniące rolę wyłącznie dekoracyjne.