Mniej popularne, lecz nadal spotykane na terenie Podhala. Ludwisarze oprócz wytwarzania dzwonów kościelnych, dzwonków dla owiec, koni, bydła, zajmują się odlewaniem różnego rodzaju przedmiotów użytkowych, takich jak: klamki, świeczniki, klamry, ozdoby do końskiej uprzęży i wiele innych. Materiał wykorzystywany do pracy to m.in.: stopy mosiądzu i brązu. Zaś podstawowe wyposażenie warsztatu stanowi piec odlewniczy, glinka do formowania oraz szlifierki, polerki i pilniki.

Ludwisarstwo powstało w XIII wieku. W XIX wieku rozpoczął się upadek tego rzemiosła w związku z rozwojem pryemysłu metalurgicznego.

Ludwisarze w Polsce :

• W Krakowie działali m.in. Jan i Maciej Meidnerowie, Samuel Szolz (1515), Petrus Camtrifusor (1536), Oswald Baldtner (1569), a także Józef Rozenberski (1638), Michał Wainhold (1669), Ignacy Huflaner, Piotr Wagner i inni. W Warszawie odlewali dzwony m.in. Wreden (1721), Benjamin Witweck (1715), a w XIX wieku działał Zwoliński.

• W Pietrzykowie w 1753 pracował ludwisarz Baltazar Roszkiewicz, w Poznaniu – Jan Zachariasz Neubert (1760), a we Lwowie – Jakub Skóra (1341), Caspar Frank (1633), Jan Andrzej Lebchert, Jan Bellman oraz Zygmunt Mozer. W Wilnie dzwony odlewał K.S. Skobelt, Szymon Bochwicz oraz Jan Delmars. Natomiast w Toruniu pracowali Augustyn Koescha (1659), Tomasz Litkensee (1632) i Marcin Schmiel (1522).

• Heliasz Wagnerowicz odlewał dzwony w Lublinie. Odlał m.in. dzwon znajdujący się w kościele farnym w Nowym Sączu. W tym mieście pracowali również Tomasz Godax (1627) oraz Piotr Breczwel.

Aktualnie w Polsce dzwony wykonuje m.in. pracownia ludwisarska Felczyńskich w Taciszowie, działająca nieprzerwanie od 1808 roku. W 2015 roku Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego wpisał sztukę ludwisarską na krajową listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego.